Vijftien Januari 2009

Dat laatste wat je tegen mij zij, die laatste keer,  dat weet ik nog precies.
Jij gaf mij een kus, niet op mijn wang mar op mijn voorhoofd zoals je altijd deed.

We kijken foto's.
Heel veel mooie beelden.
Beelden van toen wij er nog niet waren.
Beelden die nu herinneringen zijn.
Herinneringen die blijven, ook vandaag.

We zien een heleboel foto's.
Foto's dat er in de tuin gespeeld wordt en foto's waar jullie op vakantie zijn.
Een foto waar je je vrouw een welverdiende knuffel geeft, jullie als trotse papa en mama.
Jij straalt, je bent trots.
Trots op je vrouw en kinderen.

Je was een man die  liever niet stil zat.
Als je dan uit eindelijk stil zat was dit wèl met je krant in de hoek aan tafel, want dat was jouw plekje.
Als je niet stil zat was je te vinden in de tuin, als je dan niet bij je eigen tuin was dan was het wel bij iemand anders.
De tuin was jouw ding, jouw eigen en jouw liefde.
Dat weten wij, dat weten een heleboel mensen.

Jij was een persoon die veel door veel mensen geliefd was.
Jij was een persoon die vocht tot je er bij neer viel, om vervolgens net zo snel weer op te staan en door te gaan.
Dat deed jij dan ook, misschien zelfs wel iets te vaak.
3 jaar lang, heb jij moeten vechten, jij wilde niet verliezen want doorzetten was je motto.
Tot die ene dag.

Die dag vandaag alweer 4 jaar geleden.
15 januari 2009.
Ik weet het nog precies. Ik zat aan tafel, mijn lenzen eruit te halen.
We wisten dat het niet lang meer zou duren, toch was het een koude vlaag die op dat moment waaide. Ik zat met 1 lens in en andere aan tafel en kon het niet geloven.
Het kon niet dat jij niet meer op de bank zou zitten, mij niet meer vroeg of ik je kleine meisje nog wel was en geen kus meer zou geven op ons voorhoofd.
Toch was het zo.
Die strijd die jij zo hard had gevochten die had je verloren.
Je kon niet meer en je was op. Je had het geaccepteerd en was gegaan.

Nu 4 jaar later is er veel veranderd.
We zijn 4 jaar ouder, een aantal hersencellen slimmer en vooral allemaal een stuk volwassener.
Jouw trots, het huis is ingeruild en je tuin is nu ook van iemand anders.
Het geen dat niet is veranderd is dat je een mooi plekje hebt.
Een plekje met mooie herinneringen.
Herinneringen waar ik met een grote glimlach op terug kijk.
Want jij was een lieve man.

Een man die ik met trots mijn opa mag noemen.
15-01-09'